Aung Sun Saa Kyi / tijd voor verandering

Vanuit Bagan zijn we per bus naar het Inle Lake gereisd, een andere topbestemming in Myanmar en de reden: een van de mooiste meren van heel Azië! Onze eerste dag zijn we per fiets door het gebied getrokken, hebben we een halve dag tour op een longtailboat gedaan, waar we het leven op het meer bekeken (100.000 mensen wonen op en rondom het meer) en de dag afgesloten met een wijn van Birmeese bodem maar met een vleugje Frankrijk (eigenaar kwam er vandaan), erg lekkere wijnen 4 stuks voor 2$ en genieten op het terras van de ondergaande zon. Wel in het donker terug, wat nog een heel avontuur is zonder straatverlichting en licht op je fiets maar 20 minuten later waren we weer heelhuids in ons guesthouse. De volgende dag zijn we met een lokale gids de bergen ingetrokken en kwamen we door dorpjes, sigaarbladboomplantages en hadden we een mooi overzicht op het meer. Ook wist onze gids veel grappige zaken over de natuur te vertellen, zo weten we nu een laxerende pit, een blad waar je bellen mee kunt blazen en een blad waarmee je bloed kunt stolen, te vinden! Vanuit het Inle lake namen we een lange en enorm bochtige busrit naar Hsipaw, waar we uitgeput aankwamen en na even zoeken het Mr Charles Guesthouse namen. Dit keer een Guesthouse waar je nog enigszins waar voor je geld krijgt, want over het algemeen is het in Myanmar erg basic voor relatief hoge prijzen als je kijkt naar buurlanden, maar ook dat zal snel veranderen want als er meer toeristen komen schieten de guesthouses als paddenstoelen uit de grond (zoals in Bagan al het geval is).
In Hsipaw hebben we Mrs. Popcorn opgezocht voor een heerlijke fruitshake (geen popcorn meer na het overlijden van haar man) en hebben we een trekking "op eigen houtje" gemaakt door de rijstvelden, begraafplaatsen, vuilstorten en bergen naar een mooie waterval met prachtig uitzicht. Ons bezoek aan deze bestemming hebben we afgesloten door naar het Shan palace te gaan, met een indrukwekkende geschiedenis; vermiste prins, gevluchte prinses, gevangengenomen neef. Dagelijkse kost voor de locals en minderheden waar niet over gepraat mag worden, maar ze toch nog heel dapper doen elke avond 1 uurtje voor toeristen in het paleis wat behoorlijk aan het vervallen is. Helaas want het is een van de beste voorbeelden van de architectuur in de Engelse tijd, maar de overheid laat een restauratie niet toe... Vanuit Hsipaw namen we een gave treinrit door de bergen en het uiteindelijke hoogtepunt: de Goktheikbrug in de tijd van de bouw de tweede hoogste brug ter wereld, nu nog steeds een stalen kunstwerkje over een hele mooie vallei. In Pyin Oo Lwin was het behoorlijk fris 24c en dat klinkt gek, maar na 3 maanden bijna niet lager dan 30 is het wel een heel verschil en dus liepen wij net als de locals in een trui en lange broek. Het dorpje wordt gekenmerkt door het vele fruit, frisse klimaat en heel veel villa's uit de Engelse tijd, maar tot nu toe is deze plek nog redelijk onbekend bij toeristen. Vanaf hier was er ook geen andere verbinding dan een pick-up volgeladen met handelswaren en mensen. Aangekomen in Mandalay was het weer stukken warmer 34c alleen hier liepen de locals nog in trui, lange broek en zo af en toe een muts. In Mandalay hebben we vrij weinig uitgevoerd en bezocht, we zagen wel de highlight de teakhouten U-bein bridge en het paleis. Myanmar is "nog" een land om verliefd op te worden, met de nadruk op nog want hier in Azië en met economisch sterke buurlanden als: China, India en Thailand kan het snel veranderen "als" het land een andere koers gaat varen. Met de nadruk op als want in het verleden zijn er al meerdere overwinningen geweest voor de democraten, alleen werden die door de legermacht altijd de kop ingedrukt. Nu we het van dichtbij hebben gezien en hebben geluisterd na de verhalen van deze ontzettend lieve mensen, hopen ook wij in 2015 op Aung Sun Saa Kyi (Nobelprijswinares voor de vrede) en leider van de democratische partij.